Anonim | Rozdział 5

- Co robimy? - Zapytał chłopak, krzyżując ręce na piersi.

- Wiem. Pobawmy się w babskie pogaduszki [pierdoły], co ty na to? - Odpowiedziałem pytaniem. Uśmiechnąłem się, kiedy zobaczyłem jak się krzywi.

Ash głęboko odetchnął i odparł, po chwili:

- Niech ci będzie.

- No, więc. Drogi Ashallynie. Nie zdążyłem się ciebie zapytać - Zacząłem ciągnąć. Oparłem głowę o rękę i zatrzepotałem rzęsami, udając dziewczynę, która zaraz ma wysłuchać swojej przyjaciółki. - Z kim wybierasz się na bal?

Chłopak jęknął, i nie odpowiedział, a ja zniecierpliwiony [i wkurzony, ale mniejsza z tym] krzyknąłem:

- Do cholery, zaprosisz ją, czy nie?!

- Niby kogo? - Spytał, patrząc na mnie spode łba.

- Slendera, wiesz?! - Zawyłem zirytowany. Ash spojrzał na mnie pytająco. - Kim ty chcesz dla niej być, co Tennant? Oczywiście, że Clarissę miałbyś zaprosić, a kogo niby?

- Sam nie wiem. Natalie - Powiedział nieco rozbawiony. - Albo Kelsey. O i jeszcze jest Emily - Nie no! Spostrzegawczy jesteś!

- Drake by się wściekł - Dodałem.

- Do-kładnie. Więc jest szansa, że David też by się wściekł.

- Ale ty słyszałeś o tym incydencie z pocałunkiem, nie? - Spytałem, a ten, jak na sygnał - nagle się ożywił. Osobnik z niego [byle, jak by to nie zabrzmiało] ciekawy.

- Co? Jaki pocałunek? - Zdezorientowany. - Mówże chłopie!

- Podobno Clarissa widziała tego całego Davida, całującego się z inną - Przerwałem, widząc iskierki w oczach chłopaka. - I ba! Afera teera jest.

- Mówisz serio? - Zapytał z lekkim uśmiechem, ściągając brwi.

- Tak, a co? - Ten wyglądał jakby był w trakcie wymyślania, jakiegoś szatańskiego plany, czy coś w ten deseń.

- A nic, nic. A jak ci... - Przez chwilę się zawahał, a ja podniosłem brew pytająco. - A jak ci idzie w podbijaniu serca Price?

- No, wiesz - Zacząłem. - Ja przynajmniej działam.

- Co chcesz przez to powiedzieć, co?

- To, że ja nie ustawiam sobie za i przeciw, ja działam.

- A ja niby nie? - Pisnął.

- Nie. Nie. Skąd. Bo przecież cały czas chodzisz za Clary i starasz się zdobyć jej zaufanie i uśmiech, nie? - Wyznałem.

Tennant chciał coś powiedzieć, obronić się, lecz ja [jak zwykle] mu przerwałem:

- No właśnie.

Z wielkim uśmiechem wymaszerowałem na szkolne korytarze, co tylko nieliczni szczęściarze mogli podziwiać. Usilnie próbowałem poszukać osoby, która była mi w tej chwili potrzebna. Po paru minutach, znalazłem.

- O, Cla-ryyy! - Zawołałem radośnie. Dziewczyna spojrzała na mnie groźnie i już chciała odejść. - Ej, ale poczekaj chwilkę! Mam sprawę!

- Co?! - Warknęła.

- Co ty okresu dostałaś, czy co? - Powiedziałem żartobliwie, na co ona zacisnęła zęby, by nie wybuchnąć.

- Mów, czego chcesz i spadaj - Ojć. Wkurzyłem ją. Lub. Ktoś już to zrobił.

- Chodzi o Natalie - Wyznałem. Gdy to powiedziałem, twarz czarnowłosej stała się o wiele spokojniejsza. - Nie przyszła dziś do Studio. Martwię się, więc pomyślałem, że ty możesz wiedzieć, dlaczego.

- Ty się martwisz? - Prychnęła niezadowolona. - Weź już daj spokój! Będziesz tylko kolejną osobą, która ją zrani! Ty nic do niej nie czujesz!

- Tak, martwię się! - Krzyknąłem. Teraz to ONA wkurzyła MNIE! - A skąd ty w ogóle możesz wiedzieć, co do niej czuję, co, mała?!

- Nie nazywaj mnie 'mała' - Powiedziała przez zaciśnięte zęby.

- Bo?

- Bo cię uduszę.

- Grozisz mi? - Uśmiechnąłem się lekko.

- Może - Oparła, krzyżując ręce na piersi. - A wracając do twojego pytanie - nie, nie wiem, czemu Nat nie przyszła dzisiaj. Sama się o nią martwię, bo nigdy nie omijała dnia w szkole.

- Ojej, uspokoiłaś się już - Powiedziałem, a w dziewczynie znów zaczęło się gotować.

- Przystopuj troszkę, dobrze?!

- Dobrze, już dobrze. Podaj mi jej adres.

- Chyba cię pogięło - Odparła stanowczo. - Albo coś brałeś.

Parsknąłem śmiechem.

- Mała, podasz mi ten adres, czy nie?!

Dziewczyna przygryzła dolną wargę, że aż ślad został. No, Montrose. Ty to masz talent do wkurzania ludzi!

- Mówiła, żebyś mnie tak nie nazywał - Clarissa zaczęła się gotować. - I nie, nie podam ci!

- Czemu?! - Pisnąłem.

- Bo nie! Eh. Nie mam pojęcia co ona w tobie widzi! - Burczy. Mija sekunda, kiedy dziewczyna otwiera szeroko oczy i uświadamia sobie, co właśnie powiedziała. Uśmiechnąłem się szeroko. Clary spojrzała na mnie i stanowczo powiedziała:

- To i tak nic nie zmienia! Nie podam ci adresu!

- Dlaczego?! No, proszę cię! - Zawyłem. - Pozdrowię ją od ciebie.

- A dasz mi spokój, kiedy powiem?! - Warknęła, a ja skinąłem głową. - Ulica La Vedra 18.

Jej dom był ogromny. Zbudowany w nowoczesnym stylu. Widząc 'całość' posiadłości Price wywnioskowałem, że wychowała się w luksusach. Drzwi otworzył mi jej brat. Przestawiłem się i... tym razem! I tym razem nie powiedziałem, że Natalie jest moją dziewczyną, co na pewno wywołałoby wielkie zdziwienie u chłopaka. Szybkim tempem szedłem po schodach [o mało się nie wywalając] przeskakując, co dwa stopnie. Delikatnie zapukałem, kiedy dotarłem do drzwi prowadzących do pokoju dziewczyny.

- Alec! Daj mi spać! - usłyszałem zachrypnięty głos, który zmienił nieco barwę.

Zapukałem jeszcze razem.

- Clary, jeżeli to ty, to wiedz, że nie chcesz mnie teraz widzieć!

Ponownie zapukałem, ale tym razem, usłyszałem kroki. Drzwi z impetem się otworzyły, a kiedy mnie zobaczyła - zaniemówiła. Tak samo, jak tamtego dnia.

Mój uśmiech zniknął, kiedy ją ujrzałem. Była blada. Włosy wyszły z jej warkocza, a pod oczami miała wielkie, fioletowe sińce. Co ją doprowadziło do takiego stanu?

- Oskar. Co ty tu, do cholery, robisz?! - Krzyknęła. Na widok jej reakcji, moje kąciki ust powędrowały do góry.

- Nie cieszysz się, że przyszedłem? - Zapytałem.

- Skąd wiesz, gdzie mieszkam?!

- Twoja przyjaciółka podała mi adres - Wyznałem.

- Chodzi ci o Clarissę, tak? - Zapytała, a ja potwierdziłem skinieniem głowy. Po chwili znów odparła:

- Podała ci adres czy wymusiłeś od niej, by ci podała?

- A czy to ma jakiekolwiek znaczenie?

- Tak, ma!

- Ale chyba skoro tu jestem, to chyba mnie nie wygonisz, nie? - Uśmiechnąłem się do niej słodko. Przygryzła dolną wargę i otwierając szerzej drzwi, wpuściła mnie do pokoju.

- Mam pytanie - Zaczęła.

- Hm?

- Czemu tu przyszedłeś? - Zapytała, siadając na łóżku po turecku.

- Bo jestem jak ten cholerny pies i szybko się przywiązuję - Zaśmiałem się, a dziewczyna parsknęła śmiechem.

- A tak na serio? - Dopytywała się. Lekko ściągnęła brwi.

- Cóż, nie przyszłaś dziś do Studia - Zacząłem ciągnąć. - Martwiłem się.

Nat mi nie odpowiedziała. Rozejrzałem się i wziąłem do ręki kartkę papieru, na której był narysowany jakiś duży kot i sarna [:D].

- Sama narysowałaś? - Zapytałem, podnosząc brwi.

- Uhym - Potwierdziła.

- Wiesz, że sarny nie mają rogów, prawda?

- To nie jest sarna - Zaśmiała się. - To gazela.

- Ma trochę zakrzywione te rogi.

- Właśnie tak to miało wyglądać, kochasiu - Uśmiechnęła się do mnie szeroko i poklepała mnie po piersi. Po mojej twarzy mogła poznać, że po raz kolejny udało jej się mnie zaskoczyć. Dziewczyna wzięła chusteczkę higieniczną i hałaśliwie wysmarkała. - Eh. Wybacz.

- W porządku - Uśmiechnąłem się do niej szczerze. - A teraz dziecię musi iść spać, albo chociaż się położyć. 

- Co? 

- Idź dzięcię spać - Powiedziałem, leciutko ją popchnąłem na łóżko. Ta bezwiednie opadła i zapytała:

- Oskar, co ty robisz?

Widząc jej minę, zacisnąłem wargi, by nie wybuchnąć śmiechem. Złapałem za róg kołdrę i przykryłem nią dziewczynę. Ta ułożyła się wygodniej i spojrzała na mnie.

- Mam pomysł  - Zacząłem.

- O nie - Odpowiedziała odwracając wzrok.

- Co nie? Co chcesz przez to powiedzieć?

- Cóż, już to przerabialiśmy, nie pamiętasz? Ostatnio, kiedy chciałeś wymknąć się po raz drugi, o mało nie zostaliśmy ukarani. 

Wywróciłem oczami.

- Oj, tam - Powiedziałem.

- Oskar, ale ja nie mogę nigdzie iść.

- Ale ja nie powiedziałem, że gdzieś pójdziemy. Pomożesz mi.

- W czym?

- W napisaniu piosenki. Masz coś do pisania? - Zapytałem, a dziewczyna wskazała leżącą na biurku kartkę i długopis. Po paru sekundach już byłem gotowy do pisania. - No, więc. Twoje ulubione zwierzę? 

- Przeginasz - Odpowiedziała, a ja parsknąłem śmiechem. 

- A tak na serio? 

- Oskar - Powiedziała smętnie. - Głowa mi pęka, a ty mi zadajesz takie durne pytania.

Odłożyłem kartkę i długopis na miejsce, i ściągnąłem brwi. 

- Co cię doprowadziło do takiego stanu, co? - Zapytałem całkiem poważnie. Nat podniosła na mnie wzrok i odparła:

- Przeziębiłam się tylko.

- Tja - Powiedziałem. - Tylko się przeziębiłaś.

- Nie wierzysz mi? - Zapytała.

- Trochę - Odpowiedziałem smutno. Ludzie, którzy się przeziębili wyglądają inaczej... Nie są bladzi, a ona jest blada niczym kreda. Dziewczyna wpatrywała się we mnie swoimi wielkimi oczami. Zapytałem:

- Wiesz, że możesz mi zaufać, prawda? 

- Jedyną osobą, którą obdarzyłam pełnym zaufaniem jest Clarissa i mój brat. Nikt więcej - Wyszeptała. - Ale może to się wkrótce zmieni. 

Nieźle pokręcona, z wahaniami nastrojów i szczera. Tylko przy mnie. A przynajmniej miałem takie wrażenie

[Weronika, masz ;) Po raz pierwszy daję coś od siebie pod rozdziałem. Radować się trzeba ;D Rozmowa Oskara i Ash'a zainspirowana została dzięki Werze, która przegrała z pięcioma kartkami, grając w Slendera. Bo przecież wiadomo. Slender najlepszy.] 

SERDECZNIE ZAPRASZAMY DO SKOMENTOWANIA.