Julia Kwiatonators | Rozdział 1

**********

Włączyłam radio. Rozległ się donośny głos dorosłego mężczyzny: Dzisiejszy dzień zapowiada się słonecznie. Mamy dzisiaj 2 września - pierwszy dzień szkoły. Uczniowie powracają do szkół po 2 miesięcznej przerwie. Minęła godzina 8.00. A teraz piosenka z 10 miejsca z wakacyjnej listy przebojów tego lata "Encender nuestra luz".

Moja ulubiona piosenka. Podkręcam regulator i zaczynam śpiewać:

Chicas amigas de verdad

Haciendo realidad

Los sueños y las fantasias

Con decision y sin dudar con los pies sobre la tierra

Hasta el cielo vuelo oh-oh

Gwałtownie zahamowałam uderzając głową w kierownicę. Zapomniałam, że prowadzę (znowu). Samochód, który jechał za mną, wyminął mnie i zatrzymał się równając się ze mną szybami. Opuścił okno, tym ruchem zmuszając mnie do tego samego. Był to młody i przystojny chłopak, ale raczej nie zatrzymał się tu by zemną milo pogadać. Wysłuchałam się wyzwisk pod moim adresem. Odjechał zbulwersowany. Wyłączyłam radio i ruszyłam w dalszą drogę. Prawo jazdy mam od niedawna i jeszcze się w tym nie wprawiłam. Ale, żeby się tak wściekać. Idiota. Choć ładny to i tak idiota. Przyznaję mój błąd, ale powinien panować nad swoimi emocjami. Przerwałam moje rozmyślania, gdyż jestem już pod domem Élisabeth. Delikatnie parkuję, lecz źle odliczam odległość i uderzam w śmietnik, który przewraca się pod siłą uderzenia i przewraca się z głośnym hukiem. Eh... Muszę jeszcze poćwiczyć. Powoli zbieram śmieci porozrzucane po całym podjeździe. Gdy się z tym uporałam, chwytam torbę leżącą na przednim siedzeniu i idę do drzwi. Bez zbędnych ceregieli, wchodzę do środka.

30 minut wcześniej

Dryń, dryń, dryń

ŁUBUDU. Dryń, dry… Mój budzik wylądował na ścianie. Pierwszy dzień szkoły i już go rozwaliłam. No cóż... Trzeba wstawać już 7.00. Zatopiłam twarz w poduszce.

ŁUBUDU.

Leże na podłodze.

-Wstawaj. Spóźnisz się do szkoły.- powiedział od niechcenia Xabi.

-Nie musiałeś zrzucać mnie z łóżka. A, która jest godzina?- odburknęłam podnosząc się z podłogi.

-7.30 radzę ci się pośpieszyć.- powiedział na odchodnym, trzaskając drzwiami.

-7.30.?- rozmyślałam rozmasowując obolałą głowę.

-Zaraz się spóźnię!- krzyknęłam chwytając telefon i wybierając numer mojej przyjaciółki. Po pięciu sygnałach odebrała:

-Co tak długo nie odbierałaś?- zapytałam z naganą w głosie.

-Szukałam telefonu.- odparła ziewając

-Mam nadzieję, że jesteś już gotowa. Będę u ciebie za 15 minut.- po tych słowach pierwsza zakończyłam rozmowę.

Odłożyłam telefon. Chwyciłam ubrania przygotowane wcześniej i biegiem udałam się do łazienki. Zrobiłam szybko makijaż, zabrałam torebkę, kluczyki i ruszyłam w stronę drzwi. Przed drzwiami zatrzymała mnie mama.

-Miłego dnia kochanie. Uważaj na drodze.- ucałowała mnie w policzek.

-Pa.- po tych słowach wyszłam z domu zmierzając w stronę samochodu.

**********

Zdjęłam buty udałam się do kuchni w między czasie mijając Élisabeth, myjącą zęby, z rozpiętą sukienką i nieujarzmioną burzą włosów na głowie. Wyjęłam z lodówki składniki, potrzebne na naleśniki i zaczęłam je przygotowywać. Gdy miałam dolać mleka, poczułam się spragniona i trochę odlałam do osobnej szklanki. Gdy tylko nabrałam płynu w usta, szybko go wyplułam, czując kwaskowaty smak. Tym odruchem przyciągnęłam uwagę Élis.

-Coś nie tak? - spytała patrząc na mnie z ukosa, w tym samym czasie zapinając bransoletkę na swoim nadgarstku.

-To mleko jest skisłe! - odpowiedziałam z wyrzutem, ścierając mleko z podłogi, które jeszcze przed chwila było w mojej buzi.

Zaraz przyniosę ci nowe mleko ze spiżarni. - mówiąc to zniknęła za drzwiami.

Sytuację tą skomentowałam teatralnie wywracając oczami i zabierając się za dalsze przygotowania posiłku. Gdy już dostałam owy produkt, zmieszałam go wraz z pozostałymi składnikami. Nalałam ciasto na rozgrzaną patelnię, gdy dobiegł mnie głos mojej przyjaciółki:

-Pati, pomożesz mi?

Czego ona znowu chce ode mnie? Zapominając o naleśniku udałam się w stronę, z której dobiegł mnie głos Élis.

**********

Kończyłam układać fryzurę ciemnowłosej, gdy powietrze przeciął pisk, dochodzący z kuchni.

-Naleśniki! - krzyknęłam i biegiem ruszyłam do zadymionego pomieszczenia.

_____________________________

[Przepraszam za tak długą zwłokę, gdyż byłam na obozie i moja wena nie chciała ze mną współpracować. I tak prezentuje się rozdziała pierwszy. Nie jest może zbyt długi, ale mam nadzieję, że będziecie wyrozumiali. Rozdział nie należy do jednych z lepszych, mam nadzieję, że macie odmienne zdanie na ten temat i podzielicie się nim ze mną w komentarzach. Rozdział powstał w współpracy z moja przyjaciółką. Na początku rozdziały mogą wydawać się podobne, ale następne rozdziały będą się już od siebie różnić. Życzcie mi weny i do zobaczenia.]

SERDECZNIE ZAPRASZAMY DO SKOMENTOWANIA.